Anne babalara ebeveynliği ögretmek, yol göstermek için ne çok kitap, kaynak, tv yayını var. Bir sürü bilgi, kuram, yeni akımlar… Nasıl uyutmalı, nasıl beslemeli… Her gelen yeni bilgi eskisini yanlışlarken, kafalar karman çorman. Öyle çok bilgi akışı var ki içsel seslerimizi duyamaz oluyoruz. Parmak izlerimizin eşsizligi gibi, dünyaya gelen her çocuk eşsiz biricik ve kendi
“Dışardan bakıldığında çok sevimsiz görünebilirim. Yaramaz olabilirim. Lütfen buna izin ver. Bağırarak şarkılar söyleyeceğim, belki kötü sözler de çıkacak ağzımdan. Çığlık atmama izin ver. İtiraz edebilirim. Beni kucakla ve sakinleştir. Koruyucu ve affedici olursan daha iyi olabilirim. Koşacağım, zıplayacağım, dans edeceğim. Bazen nasıl duracağımı bilemiyorum. Bana nefes almayı öğret, bedenimde olan biten herşeyi fark etmeme
Yarın sabah bir değişiklik yapın, çocuğunuza “hadi!” dememeye çalışın. Eğer bu yazıyı okuduysanız en azından ne zamanlar “hadi!” dediğinizin farkına varsanız bile yeter. Nerelerde onların hızını kabul edemiyoruz, nerelerde daha çabuk olmalarını bekliyoruz, nerelerde bize yetişsinler istiyoruz… Uyanırken, giyinirken, beslenirken, düşünürken, konuşurken, dinlerken… Sadece farkına varsak, onların bizim hızımızda olmadıklarını, gelişimlerinin devam ettiğini ve bizim
Çocuklarda kardeş rekabeti, öfke patlamaları, aşırı hareketlilik (tanı koymaya hevesli kişilerin deyimiyle hiperaktivite) ya da kronik karın ağrıları gibi belirtilerin altında, çözülmemiş travmalar yatıyor olabilir. Çocuğun yaşadığı şeye isim koymanın ötesinde, ona ne olduğunu anlayan ebeveynlik yaklaşımlarında bulunmak, duygu dışavurumuna, ağlamasına izin vermek ve şefkatli yaklaşmak, uzman yardımı almadan da travma çözülümünü sağlayabilir.